Monday, December 25, 2023

Clark's Latin-English Aesop: Table of Contents

Here is the SoundCloud playlist, and you'll find links below to the individual posts, along with links to the book scan at the Internet Archive:

1Internet Archive: Fables 1-5 post with audio
2Internet Archive: Fables 6-10 post with audio
3Internet Archive: Fables 11-15 post with audio
4Internet Archive: Fables 16-15 post with audio
5Internet Archive: Fables 21-25 post with audio
6Internet Archive: Fables 26-30 post with audio 
7Internet Archive: Fables 31-35 post with audio 
8Internet Archive: Fables 36-40 post with audio 
9Internet Archive: Fables 41-45 post with audio
10Internet Archive: Fables 46-50 post with audio
11Internet Archive: Fables 51-55 post with audio
12Internet Archive: Fables 56-60 post with audio
13Internet Archive: Fables 61-65 post with audio
14Internet Archive: Fables 66-70 post with audio
15Internet Archive: Fables 71-75 post with audio
16Internet Archive: Fables 76-80 post with audio
17Internet Archive: Fables 81-85 post with audio
18Internet Archive: Fables 86-90 post with audio
19Internet Archive: Fables 91-95 post with audio
20Internet Archive: Fables 96-100 post with audio
21Internet Archive: Fables 101-105 post
22Internet Archive: Fables 106-110 post
23Internet Archive: Fables 111-115 post
24Internet Archive: Fables 116-120 post
25Internet Archive: Fables 121-125 post
26Internet Archive: Fables 126-130 post
27Internet Archive: Fables 131-135 post
28Internet Archive: Fables 136-140 post
29Internet Archive: Fables 141-145 post
30Internet Archive: Fables 146-150 post
31Internet Archive: Fables 151-155 post
32Internet Archive: Fables 156-160 post
33Internet Archive: Fables 161-165 post
34Internet Archive: Fables 166-170 post
35Internet Archive: Fables 171-175 post
36Internet Archive: Fables 176-180 post
37Internet Archive: Fables 181-185 post
38Internet Archive: Fables 186-190 post
39Internet Archive: Fables 191-195 post
40Internet Archive: Fables 196-202 post



Friday, December 8, 2023

Phaedrus (Burmann): Vultur et Aliae Aves

This is a poem intended for my anthology of Latin Aesopic poetry. I'm accumulating the materials for the anthology in a Google Docs folder, including a document for this poem where you will find vocabulary and notes. Comments, questions, and suggestions are welcome! You can use the "comment" feature in the Google Doc, which I will be updating with revisions. Today's poem is by Phaedrus, as reconstructed by Pieter Burman.

Vultur et Aliae Aves

Vultur, natalem simulans se celebrare, aves
Domum invitavit. Deinde, ingressus, ostium
Occlusit atque caedere coepit singulas.
Sic spem tribuentes saepe struunt contraria.

As in many Aesop's fables, the emphasis is not on how wicked the vulture is; instead, the emphasis is on how foolish the birds were to accept his invitation. The epimythium warns us to be on the lookout for people who, like the vulture, get our hopes up only in order to destroy us.

Here is the poem written out in English prose order to help in reading:

Vultur, 
simulans
se celebrare natalem, 
invitavit aves domum. 
Deinde ingressus, 
occlusit ostium
atque coepit caedere singulas.
Sic 
tribuentes spem 
saepe struunt contraria.

And here's the meter marked:

Vultur, · nata·lem simu·lans se · celebrar~ · aves
Dom~ in·vita·vit. Deind~ · ingres·sus os·tium
Occlu·sit at·que cae·dere coe·pit sin·gulas.
Sic spem · tribuen·tes sae·pe struunt · contra·ria.

Here is an illustration from Steinhowel's Aesop:



Meanwhile, for more, here are the other iambic poems I've posted so far here at the blog. :-)

Saturday, December 2, 2023

Clarke: Latin (40)

Here are some more fables from Clarke's Fabulae Aesopi Selectae, or, Select Fables of Aesop, where you can find English translations of these fables. You can also click here for all the Clarke fables at this blog.

196. De Cassita
Cassita, 
capta laqueo, 
dicebat plorans, 
"Hei mihi,
miserae et infelici!
Non surripui aurum
neque argentum cuiusquam;
autem
granum tritici
fuit causa meae mortis."
Morale.
Fabula tendit in eos
qui
subeunt magnum periculum 
ob inutile lucrum.



197. De Leone Confecto Senio
Leo, 
cum senuisset
nec posset quaerere victum, 
machinabatur viam, 
qui 
alimenta haud deessent sibi.
Igitur, 
ingressus speluncam, 
jacens, 
simulabat
se vehementer aegrotare.
Animalia,
putantia
se vere aegrotare,
accedebant ad eum
gratia visitandi,
quae
leo capiens,
manducabat singulatim.
Cum jam occidisset
multa animalia,
vulpes,
arte leonis cognita,
accedens ad aditum speluncae,
stans exterius,
rogat leonem
quomodo valeret.
Leo, blande respondens,
ei ait,
"Filia vulpes,
cur non ingrederis intro
ad me?"
Vulpes ait
non illepide,
"Quoniam, mi here,
cerno equidem
perplura vestigia animalium
ingredientium,
sed nulla vestigia eorum
egredientium."
Morale.
Fabula significat
quod
prudens homo,
qui providet imminentia pericula,
facile devitat illa.



198. De Leone et Tauro
Leo,
sequens ingentem taurum 
per insidias, 
cum accessit prope 
vocavit eum ad cenam, 
inquiens, 
"Amice, 
occidi ovem, 
cenabis mecum hodie, 
si placet tibi."
Postquam discubuissent,
taurus,
conspiciens plures lebetes 
et obeliscos paratos,
et adesse nullam ovem illi, 
voluit decedere.
Quem 
leo perspiciens
jam abeuntem,
rogavit cur abiret.
Taurus respondit,
"Equidem
non abeo de nihilo,
cum videam
instrumenta parata
non ad coquendum ovem,
sed taurum."
Morale. 
Fabula significat 
quod 
artes improborum 
non latent prudentes.


199. De Aegroto et Medico
Aeger,
rogatus a medico
de sua salute,
respondit
se sudasse violenter;
medicus ait
id fuisse bonum.
Rogatus ab eodem medico 
secundo
quomodo inveniebat se, 
aegrotus inquit
se fuisse comprensum 
vehementi frigore; 
medicus quoque ait
id fore ad salutem. 
Interrogatus tertio
ab eodem
quomodo reperiebat se, 
aegrotus inquit
se non potuisse digerere 
sine magna difficultate. 
Medicus ait rursus
id fuisse optimum 
ad salutem.
Deinde, 
cum quidam domesticorum 
interrogaret aegrotum
quomodo valeret, 
ait ille,
"Ut medicus ait, 
sunt mihi 
multa et optima signa 
ad salutem, 
tamen 
dispereo illis signis."
Morale. 
Fabula indicat
assentatores esse culpandos.


200. De Quodam Lignatore
Dum quidam lignator
scindebat lignum 
iuxta flumen 
dicatum Deo Mercurio, 
securis 
casu decidit 
in flumen. 
Igitur 
affectus multo maerore, 
considebat, gemens,
juxta ripam fluminis. 
Mercurius, 
motus misericordia, 
apparuit lignario
et rogavit causam sui fletus;
quam simul ac didicit, 
afferens illi auream securim, 
rogavit
utrum esset illa 
quam perdiderat. 
At pauper negavit 
esse suam. 
Secundo 
Mercurius detulit alteram, 
argenteam,
quam, 
cum pauper negaret quoque 
esse suam, 
postremo 
Mercurius detulit ligneam; 
cum pauper assentiret
illam esse suam, 
Mercurius, 
cognoscens 
illum esse 
hominem verum et justum, 
dedit omnes sibi dono. 
Igitur lignarius, 
accedens ad socios, 
declarat 
quid acciderat sibi. 
Unus e sociis,
volens experiri id, 
cum accessisset ad flumen, 
dejecit securim in aquam, 
deinde 
consedit, flens in ripa.
Causam cuius fletus 
cum Mercurius audivisset, 
afferens auream securim, 
rogavit
illane esset
quam perdiderat;
quam cum assereret 
esse suam, 
Mercurius, 
eius impudentia cognita, 
nec tradidit ei auream, 
nec suam.
Morale. 
Fabula significat 
quod 
quanto Deus est propitior probis, 
existit infestior improbis.



201. De Medico qui Curabat Insanos
Plures colloquebantur
de superflua cura eorum
qui alunt canes ad aucupium. 
Quidam ex iis inquit, 
"Stultus Mediolani
risit hos recte."
Cum fabula posceretur, 
inquit:
Fuit medicus, civis Mediolani, 
qui suscipiebat sanare insanos, 
delatos ad se, 
intra certum tempus.
Autem 
curatio erat huius modi:
habebat domi aream, 
et in ea
lacunam foetidae aquae
in qua ligavit eos nudos 
ad palum,
alios usque ad genua,
alios usque ad ventrem,
nonnullos profundius,
secundum gradum insaniae;
ac tamdiu macerabat eos aqua
quoad viderentur sani mente. 
Quidam est allatus 
inter ceteros
quem posuit in aquam 
usque ad femur, 
qui coepit resipiscere 
post quindecim dies
et rogare suum medicum
ut reduceretur ex aqua.
Ille exemit hominem 
a cruciatu,
tamen ea conditione
ne egrederetur aream. 
Cum paruisset aliquot diebus, 
permisit 
ut perambularet 
totam domum,
at 
ut non egrederetur 
exteriorem januam
(sociis, qui erant multi, 
relictis in aqua).
Paruit mandatis medici
diligenter; 
vero 
stans super limen 
quodam tempore,
nam non audebat egredi,
vidit iuvenem 
venientem in equo 
cum duobus canibus
et accipitre.
Motus novitate rei,
etenim non tenebat memoria 
quae viderat ante insaniam,
cum iuvenis accessisset, 
ille inquit,
"Heus tu, oro;
responde mihi paucis:
quid est hoc
quo veheris?"
Inquit,
"Est equus."
Tum deinceps, 
"Quid vocatur hoc
quod gestas manu, 
et in qua re uteris?" 
Ille respondit
"Est accipiter, 
et aptus captui perdicum."
Tum insanus petit, 
"Et his, 
qui comitantur te: 
qui sunt, 
et quid prosunt tibi?"
Ait, 
"Sunt canes,
et apti aucupio, 
ad investigandum aves."
"Autem 
hae aves, 
causa capiendi quas 
paras tot res, 
cuius pretii sunt
si conferas 
capturam totius anni 
in unum?"
Cum respondisset, 
"Parvum, nescio quid,"
et quod
non excederet sex aureos, 
insanus rogat, 
"Quaenam sit impensa 
equi, canum et accipitris?"
Affirmavit impensam eorum
esse quotannis
quinquaginta aureos. 
Tum, 
admiratus stultitiam, 
juvenis inquit, 
"Oro, 
abi hinc ocius
antequam medicus redeat 
domum.
Nam 
si hic compererit te, 
conjiciet te 
in suam lacunam
veluti insanissimum omnium, 
et collocabit te in aqua 
usque ad mentum."
Morale. 
Haec fabula ostendit
multas insanias 
esse quotidie inobservatas.


202. De Obstinata Muliere, quae Vocavit Virum Pediculosum
Quaedam mulier, 
supra modum contraria viro,
ita ut vellet esse superior, 
semel 
in gravi altercatione cum eo 
vocavit eum pediculosum. 
Ille, 
ut retractaret illud verbum, 
contundebat uxorem, 
caedens illam 
pugnis et calcibus.
Quo magis caedebatur,
eo plus 
vocavit illum pediculosum.
Vir, 
tandem lassus 
verberando illam, 
ut superaret 
pertinaciam uxoris, 
dimisit in flumen 
per funem, 
dicens
se suffocaturum eam, 
si non abstineret 
talibus verbis. 
Illa perstabat 
nihilo minus 
continuare illud verbum, 
quamvis fixa 
usque ad mentum 
in aqua. 
Tum 
vir demersit eam 
in flumen, 
ita ut non posset 
loqui amplius, 
tentans si posset 
avertere eam a pertinacia 
timore mortis. 
At illa, 
facultate loquendi adempta, 
exprimebat digitis
quod nequibat ore: 
nam, 
manibus 
erectis supra caput, 
unguibus utriusque pollicis 
conjunctis, 
dedit 
quod opprobrium potuit viro
illo gestu.
Morale. 
Haec fabula indicat 
quod 
quidam retinebunt 
suam pertinaciam 
etiam periculo mortis.